Gjörningurinn hófst um leið og dyrnar lukust upp og gestir gengu hljóðlega inn í dimman salinn.Við áttum í vændum ferð til tíu landa– sem stóð þó svo örstutt, rétt eins og ein kennslustund í lífsleikni – innan við klukkutíma.
Gjörandinn sneri baki í áhorfendur. Grannvaxin kona með selló í fanginu. Djúpir seiðandi tónar voru eins konar fyrirboði um það sem í vændum var. Sviðsmyndin ofureinföld. Örþunn, fislétt dula hékk yfir miðju sviðinu, lét lítið yfir sér, en átti eftir að gefa sýningunni bæði líf og lit, þegar leið á.
Sama má segja um lýsinguna, sem voru þrír ljóskastarar, þegar mest lét. Í upphafi situr konan með sellóið í örmjóum ljósgeisla, sem fer um hana mildum höndum í byrjun, en gerist djarfari, þegar á líður sýninguna. Það er engu líkara en þarna sé á ferð myndlistarmaður að daðra við fyrirsætu sína. Fallegur gjörningur – allt í senn seðjandi og svalandi. Leikurinn með ljósið gefur sýningunni meiri dýpt og vídd. Ljósgeislinn spinnur söguþráðinn.
Konan með sellóið milli fóta sér er Nini Julía Bang. Hún hefur frá því hún var unglingur ferðast um heiminn og safnað söngvum og sögnum ólíkra menningarheima. Þessa söngva hefur hún fært í nýjan búning og flytur á sinn sérstæða hátt. Við ferðumst með henni þvert á öll landamæri, allt frá Íran til Íslands, inn í leyndustu kima skóganna, meðfram vötnum og yfir svarta sanda – ýmist í algleymi ástarinnar eða sturlun sorgarinnar. Söngurinn öðlast dýpri merkingu, verður eins konar spuni og umhverfist í innhverfa íhugun um mörkin milli lífs og dauða. Og allt þar á milli. Hamingjan er dýrmæt – en hverful.
Nini Júlía hefur stórkostlega rödd. Hún spannar margar áttundir og mikla breidd. Stundum vekur hún hroll, en oftast þó sælu. Hún stendur alein á sviðinu allan tímann, en tekst samt að halda fullkominni athygli. Það er ekki bara mögnuð röddin, heldur fallegar hreyfingar líkamans, sem minna á grafik, skorin í myrkrið með ljósið og duluna í bakgrunni. Og svo er það vatnið – þriðja aflið. Seinni hluti gjörningsins gerist í vatninu. Vatn er líknandi og nærandi. Vatnið hefur líka rödd. Að lokum stendur hún þarna holdvot, varnalaus, leitandi og biðjandi.
Þegar ég gekk út í nóttina að lokinni sýningu, var mér efst í huga þessi ótrúlegi spuni mannsraddarinnar, dreginn með léttri dulu í svartan bakgrunn með örmjóum ljósgeislum. Það var allt og sumt. Myndirnar birtust mér hver af annarri. Er líf eftir þetta? Var þetta myndlistarsýning eða bara hugljúf sögustund? Allt í senn? Ég var enn með hugann við Nini Bang og ljósið myrkrinu, þegar ég sofnaði.