Nú erum við aftur snúin til Pugliu eftir ógleymanlega sjö daga í Eistlandi. Þar var dekrað við okkur frá morgni til kvölds – fundahöld, móttökur, ferðalög – og stórkostlegar veislur dag eftir dag. Jafnvel hótelið sjálft skartaði stórum íslenskum fána við aðaldyrnar, þar sem á stóð “Velkominn Hannibalsson“.
Þegar ég ferðast með manni mínum til Eystrasaltslandanna, kemur oft upp í huga mér mynd úr fortíðinni: Pabbi minn, Björgvin, var fótboltasnillingur og spilaði með KR árum saman. Hann var ótrúlega vinsæll. Jafnvel löngu eftir að hann var búinn að leggja fótboltaskóna á hilluna, var hann enn stjarna og með hugann við KR – fór á alla leiki. Það kom fyrir, að hann bauð mér að koma með sér, smástelpunni. Og það sem ég man best eftir öll þessi ár, var sú aðdáun, einlæg vinátta – og jafnve lotning , sem skein út úr hvers manns andliti. Það vildu allir taka í höndina á honum og segja eitthvað fallegt við hann. Hann var enn stjarna í þeirra augum.
Og þannig er það líka með manninn minn, Jón Baldvin. Við komum oft í heimsókn til Eystrasaltslandanna – sama hvort það er Eistland, Lettland eða Litháen – allir vilja heilsa honum, tjá þakklæti sitt, fá að snerta hann. Hann er enn stjarna í þeirra augum – bjargvættur, lífgjafi. Og ég fæ tár í augun. Það er eitthvað svo ljúft að vera meðal vina, finna til öryggis.
Lesa meira