Hann var sunnlenskur að ætt og uppruna – kenndi sig gjarnan við Tryggvaskála á bökkum Ölfusár – þar sem rísandi höfuðborg Suðurlands er nú að taka á sig mynd.
Hann var líka óforbetranlegur hestamaður. Honum dvaldist löngum í hesthúsunum í Víðidal og var ómissandi forsöngvari á hestamannamótum. Og í Landmannaafrétt og Biskupstungna með frændum sínum frá Skarði og Hvammi í Landssveit.
Því að Guðlaugur Tryggvi var tær og bjartur tenor. Söngurinn var hans líf og yndi. Hvar sem hann var á ferð – og hann fór víða úr alfaraleið á hestbaki – var stutt í lofsönginn um tign og fegurð íslenskrar náttúru.
Og svo var hann uppýstur sósíaldemókrat að hugsjón og sannfæringu, sem efldist við hagfræðinámið í Manchester (1964-67). Þegar hann sannspurði, að formaður Alþýðuflokksins – þá fjármálaráðherra – hefði verið efnilegur hestasveinn á unglingsárum við Djúp – var honum óðar boðið í smalamennsku fyrir réttir með frændum Guðlaugs Tryggva, Skarðsverjum.
Hér segir ekkert af því, hvernig fjárglöggir bændur tóku krataforingjanum í fylgd Guðlaugs Tryggva – en það var mikið sungið!
Þrátt fyrir augljósa mannkosti og hrífandi söngrödd náði Guðlaugur Tryggvi því ekki að syngja sig inn í hug og hjörtu Sunnlendinga. Allt í einu – í blóma lífs – dundi yfir reiðarslag svo grimmilegt, að hann missti orku og þrótt fyrir lífstíð.
Það er í mótlætinu, sem reynir á manninn. Guðlaugur Tryggvi tók örlögum sínum af slíku æðruleysi, að undrun sætti.
Hann ræktaði tengslin við fjölda afkomenda sinna af ástúð og umhyggju. Það gladdi hann ósegjanlega, að óðurinn til lífsins – raddfegurð og sönggleði – er ríkur þáttur í fari afkomenda hans. Lífið heldur áfram – þrátt fyrir allt.
Þrátt fyrir allt er þetta sagan um, að lífið er sterkara en dauðinn – þrátt fyrir allt.
Jón Baldvin Hannibalsson,
Fv. formaður Alþýðuflokksins