1. þáttur 10. október 2017
2. þáttur 12. október 2017
3. þáttur 14. október 2017
4. þáttur 19. október 2017
Tæpitungulaust
Fjórir þættir sem voru sýndir á sjónvarpsstöðinni ÍNN á haustdögum 2017.
Category: Allar greinar
Bull er bull
Í annars ágætu Silfri Egils sl. sunnudag spillti Styrmir Gunnarsson skynsamlegri umræðu með því að afflytja staðreyndir um stórmál, sem varðar þjóðarhag: Auðlindagjaldsmálið. Þetta er ekki sagnfræði. Í aðdraganda kosninga skiptir miklu máli, að kjósendur hafi það á hreinu, hvaða stjórnmálaflokkar hafa staðfastlega komið í veg fyrir, að þjóðarviljinn um auðlindagjald fyrir einkaleyfi á nýtingu þjóðarauðlinda nái fram að ganga. Þessir flokkar heita Sjálfstæðis- og Framsóknarflokkur, með þegjandi samþykki VG.
Staðreyndirnar eru eftirfarandi:
The state of the Nordic-Baltic region: A CORE OF STRENGTH AMIDST AVERSE INFLUENCE OF EXTERNAL FORCES – A view from the High North
The prospects for the Nordic-Baltic (8+3) region are radically different from what they looked like in the late 80s and 90s of the last century. It is mostly due to external forces, which are in a flux, rather than due to any outstanding internal failures. Let´s have a look.
When I became personally involved, trying to garner support for the restoration of independence of the Baltic States – in the late 80s and early 90s – most of us retained a healthy dose of optimism for the future.(1) The grounds for our optimism have turned out to be illusive.
Revanchist Russia
I presumed that post-Soviet Russia would somehow manage to become a democracy of a sort. Despite the traumatic transition from a centralized, étatiste economy to a market driven economy, we hoped that some sort of a democratic governance would gradually gain hold. This would include an independent judiciary, free media – the rule of law. As a consequence we hoped that Russia could become a „normal“ country – meaning a country that could cooperate with her neighbours, rather than being a threat to their sovereignty.
EES-samningurinn (um evrópska efnahagssvæðið) var undirritaður við hátíðlega athöfn í Kauphöllinni í Oporto þann 2. maí, 1992, fyrir aldarfjórðungi.
Fyrstir til að undirrita samninginn voru forsætisráðherra Portúgals, Anibal Cavaco Silva, sem var í forsæti fyrir Evrópubandalaginu og utanríkisráðherra Íslands, sem þá var formaður ráðherraráðs EFTA , og heitir að eftirnafni Hannibalsson. Að undirskrift lokinni tókumst við í hendur. Með vísan til skyldleika nafnanna stóðst ég ekki mátið og sagði: „Þessar undirskriftir gefa til kynna, að áhrifa Hannibals gætir nú langt norður yfir Alpana“.
Hvers vegna EES? Hvers vegna gátu EFTA-ríkin sjö – fjögur Norðurlanda og þrjú Alpalönd, Sviss, Austurríki og Lichtenstein – ekki bara gengið í Evrópubandalagið? Fyrir því voru ýmsar ástæður. Fjögur EFTA-ríkjanna voru hlutlaus (Finnland, Svíþjóð, Sviss og Austurríki). Aðild að Evrópubandalaginu samrýmdist ekki hlutleysisstefnu þeirra (e.non-alliance).
Á að segja það með blómum?
Landlæknir – sem hefur vakið þjóðarathygli fyrir skörungsskap – segir skýrt og skorinort, að ekkert sé því til fyrirstöðu, að óbreyttum lögum, að fjárfestar í heilsuleysi geti farið að skrifa reikninga á skattgreiðendur (eins og hugur þeirra stendur til) – nema ráðherrann taki í taumana. Ráðherrann er þögull sem gröfin. Hvar er nú framtíðin bjarta? Landlæknir – sem hefur vakið þjóðarathygli fyrir skörungsskap – segir skýrt og skorinort, að ekkert sé því til fyrirstöðu, að óbreyttum lögum, að fjárfestar í heilsuleysi geti farið að skrifa reikninga á skattgreiðendur (eins og hugur þeirra stendur til) – nema ráðherrann taki í taumana. Ráðherrann er þögull sem gröfin. Hvar er nú framtíðin bjarta?
Af þessu tilefni skaut upp kollinum mynd frá fyrri tíð. Myndir segja stundum meira en mörg orð. Myndin var af geðþekkri konu, sem að loknum kosn-ingum 1995 var nýlega sest í stól heilbrigðisráðherra.Ingibjörg Pálma-dóttir, heitir hún, Framsóknarkona ofan af Skipaskaga. Myndin var af glaðbeittum sérfræðilæknum, sem voru að færa ráðherranum risablómvönd. Öll brostu þau út í eitt.
Um frelsishetjur og fórnarlömb
Karl Th. Birgisson birtir í „STUNDINNI“ (30.03. 17) það sem hann sjálfur kallar „stutta og niðursoðna“ sögu um mál Eðvalds Hinrikssonar, eistnesks flóttamanns á Íslandi og Simon Wiesenthal-stofnunarinnar, sem fæst við að afhjúpa stríðsglæpi gegn Gyðingum.
Það er rétt, sem Karl Th. segir, að frásögn hans er stutt og niðursoðin – og líka helst til gloppótt og einhliða. Góðu gæjarnir í frásögn hans eru Þjóðviljinn, Árni Bergmann, KGB, Gunnar Smári Egilsson og „hinir hlutlausu Svíar“. Vondu gæjarnir eru Eistar, þjóðir Austur-Evrópu, Mogginn, hin meðvirka íslenska þjóð, Davíð Oddsson og – eftir atvikum sjálfur ég. Alla vega verðskuldum við Davíð myndbirtingu undir stórri mynd af útrýmingarbúðum í Eistlandi, „þar sem Gyðingar og fleiri voru myrtir markvisst“. Þetta má heita býsna einhliða mynd af harmsögu seinni heimsstyrjaldarinnar í Austur-Evrópu, þar með talið í Rússlandi.
Kannski mér leyfist að bæta ögn við frásögnina í þessari sögustund?
Að því er Ísland varðar er það upphaf þessa máls, að Efraim Zuroff sendi mér sem utanríkisráðherra Íslands fyrir hönd Simon-Wiesenthal-stofnunarinnar kröfu um framsal íslensks ríkisborgara, Eðvalds Hinrikssonar, til Ísrael. Ástæðan? Meintir stríðsglæpir Eðvalds gegn Gyðingum á stríðsárunum í Eistlandi. Sönnunargögnin? Útskrift af „sýndarréttarhöldum“, sem fram fóru í Tallinn, Eistlandi, á árunum 1960/61, yfir mönnum, sem sakaðir voru um samstarf við þýska nasista, þ.á m. um fjöldaaftökur á Gyðingum, í stríði gegn „frelsun“ Rauða hersins á Eistlandi.
Ég lét liggja milli hluta lögfræðileg álitamál eins og þau, að framsalskrafan kom ekki frá Ísraelsríki heldur umræddri stofnun. Hins vegar rannsakaði ég fylgisskjölin – hin meintu sönnunargögn – gaumgæfilega. Og þá er komið að stuttri sögustund í viðbót.
HAFA SKAL ÞAÐ SEM SANNARA REYNIST
Mér þykir leitt til þess að vita, hvað athugasemd Jóns Ólafssonar við grein mína í Stundinni (30.03.17) var ólundarleg – og eiginlega út í hött, þegar að er gáð. Grein mín fjallaði um stríðsglæpi sovétkommúnista og þýskra nazista í Eystrasaltslöndum undir hernámi þeirra. Prófessorinn ávítar mig fyrir að ýkja tölu fórnarlambanna. Annað hefur hann ekki til málanna að leggja. Um hvað snýst málið?
1.
Um útrýmingu Gyðinga í Eistlandi: Skv. upplýsingum frá Gyðingasamfélaginu eistneska bjuggu 4500 Gyðingar í Eistlandi fyrir stríð. Um helmingur þeirra flúði land.12% voru þvingaðir til herþjónustu í Rauða hernum. Um 500 voru fluttir nauðungarflutningum í gúlagið. Um 200 voru skotnir af NKVD (forvera KGB).Um 900 voru líflátnir af þýskum hernámsyfirvöldum. Niðurstaða Jaaks Valge , sem er viðurkenndur sérfræðingur í þessum efnum, er eftirfarandi: „Heildartala þeirra Gyðinga, sem urðu fórnarlömb þýska og sovéska hernámsins, er svipuð“. Jón Ólafsson finnur hjá sér þörf til að koma því á framfæri, að aðeins 400 Gyðingar hafi verið sendir í gúlagið. Það gefur vægast sagt villandi mynd af örlögum Gyðingasamfélagsins í Eistlandi. Því var einfaldlega útrýmt. Hálfsannleikur oftast er, óhrekjandi lygi.
Viðtal á Hringbraut
Viðtal Sigmundar Ernis Rúnarssonar við Jón Baldvin Hannibalsson og Gunnar Smára Egilsson á Hringbraut.
Smitberar spillingarinnar
Umfjöllun Guðmundar Andra í mánudagsgrein hans í Fréttablaðinu 14. mars, um spillingarorðið, sem, að hans sögn, fór af krötunum í Viðreisnarstjórninni, gefur tilefni til athugasemda.
Spillingarorðinu var klínt á Alþýðuflokkinn, um leið og hann komst til áhrifa – var orðinn hættulegur – löngu fyrir daga Viðreisnar. Jón Baldvinsson, forseti ASÍ, var bankastjóri Útvegsbankans. Stefán Jóhann, arftaki hans, var forstjóri Brunabótafélags Íslands (Þar sem auðvitað ætti að hýsa skyldutryggingar enn í dag). Haraldur Guðmundsson, guðfaðir velferðarríkisins íslenska, var forstjóri Tryggingarstofnunar ríkisins.Vilmundur var landlæknir. Emil var vita- og hafnarmálastjóri. Og Héðinn, Dagsbrúnarformaður, var ríkasti maður landsins á tímabili.
Þetta eru nokkur dæmi um það spillingarorð, sem fór af krötunum – nota bene, löngu fyrir daga Viðreisnar. Íhald og kommar sameinuðust um að koma spillingarorðinu á. Það hefur aldrei þótt bera vott um spillingu, þótt Sjálfstæðis- og Framsóknarmenn væru skipaðir í embætti á vegum ríkisins. Það þótti – og þykir enn – sjálfsagt mál.Helmingaskiptareglan var jú grundvallarregla, sem gilt hefur um stjórnsýsluna allan lýðveldistímann.
Getum við lært af Norðmönnum?
Framkoma sægreifanna í Granda gagnvart starfsfólki sínu á Skaga staðfestir enn einu sinni, að handhafar veiðiheimildanna meðhöndla þær eins og um hreina einkaeign sé að ræða, í trássi við lög og rétt. Mottóið er eins og hjá Hannesi Smárasyni forðum: „Ég á þetta – ég má þetta“.
Af þessu tilefni er ástæða til að skoða, hvernig frændur vorir í Noregi hafa mótað stefnuna um auðlindanýtingu og fiskveiðistjórnun. Flestir vita, að Noregur er vellauðugt olíuríki. Frá upphafi olíuvinnslunnar hafa þeir gætt þess vandlega, að arðurinn af olíuauðlindinni, sem er skilgreind sem þjóðar-eign, renni í sameiginlegan fjárfestingarsjóð, sem nú er reyndar orðinn sá öflugasti í heiminum.