Bryndís Schram

Mary Poppins

Ég er af þeirri kynslóð dansara, sem var upp á sitt besta á sjötta og sjöunda áratugnum (þann áttunda var ég flutt vestur á Ísafjörð). Guðlaugur Rósinkranz, (Vestfirðingur með meiru og hið mesta ljúfmenni), réð ríkjum í Þjóðleikhúsinu, og það var hann sem fann upp það snjallræði að setja á svið amríska söngleiki og laufléttar óperettur í lok hvers leikárs – sem gerðu slíka lukku, að fjárhag hússins var borgið langt fram í tímann. Ég man þær varla upp að telja – Nitouche, Káta ekkjan, Sumar í Tyrol, Kysstu mig Kata, My Fair Lady, Stöðvið heiminn, Táningaástir… Gleymi ég kannski einhverri? En þetta var dásamlegur tími (þrátt fyrir prófannir í MR og víðar). Fullt hús á hverju kvöldi.

Lesa meira

„Betri eru tveir en einn, með því að þeir hafa góð laun fyrir strit sitt. Því að falli annar þeirra, þá getur hinn reist félaga sinn á fætur, en vei andstæðingnum sem fellur og enginn annar er til að reisa á fætur“.

Lesa meira

Macbeth er ódauðlegt verk og á jafnmikið erindi við okkur í nútímanum og það átti, þegar það var skrifað, seint á 16. öld

Sagan af Macbeth er einhver magnaðasta draugasaga allra tíma. Það er mjög við hæfi að flytja hana á þessum tíma árs, þegar myrkrið grúfir yfir, kolsvart og ógnvekjandi. Myrkriðminnir okkur stöðugt á, hvað við megum okkur lítils í stríði við náttúruöflin. Það eru þau, semspinna okkur lífsþráð, skapa okkur örlög, sem engu þyrma og verður ekki haggað, hvað sem á gengur. Örlögin eru óumflýjanleg. Þannig voru örlög Macbeths líka óumflýjanleg. En hann stóð í þeirri trú, að hann gæti hagrættörlögunum sér í hag. Og í því var fall hans falið.

Lesa meira

Zombiljóðin

Svona eftir á að hyggja, hefði leikhúsið átt að setja gestum sínum fyrir að lesa leikskrána, áður en þeir gengu í salinn. Ella er hætt við, að þeir botni ekki upp eða niður í því, sem fram fer á sviðinu – fyrr en vonandi eftir á. Enda sagði gamalreyndur leikhúsmaður við mig, um leið og við gengum í salinn: “Ég ætla ekki að óska þér ekki góðrar skemmtunar í kvöld, Bryndís, heldur bara …”

Lesa meira

Ilmur Kristjánsdóttir í hlutverki sínu

Þóra biskupsdóttir, sem Sigrún Pálsdóttir, sagnfræðingur, gerði svo skemmtileg skil í bók, sem kom út fyrir síðastu jól, og Hedda Gabler voru nokkurn veginn samtímakonur. Fæddar um miðbik nítjándu aldar, hefðarkonur, aldar upp í smábæ, “þar sem allt virðist slétt og fellt á yfirborðinu, þótt undir niðri ríki einhvers konar stríðsástand”. Báðar þessar konur virðast eiga erfitt með að sætta sig við þær þröngu skorður, sem smáborgaralífið setur þeim. Þær hafna kröfum samfélagsins, eru ófullnægðar og dreymir um frelsi – annars konar líf.

Lesa meira

Frá Leiklistarfélagi MH

Mér fannst eins og þetta gæti verið gamalt frystihús – eða kannski bara vinnslusalur í frystihúsi. Hér hafa hugsanlega einhvern tíma staðið örþreyttar konur og pillað rækjur eða flakað þorsk til útflutnings. En það er liðin tíð. Nú er hér ekkert nema ísköld gólf og snjakahvítir veggir. Birtan er bláföl – eiginlega líkföl. Ósjálfrátt dreg ég fæturna undir mig og hneppi að mér kápunni til að halda á mér hita. Er þetta fyrirboði um það sem koma skal? Ljótleikur heitir það.

Lesa meira

Úr verkinu White for Decay

Fyrsta verkið á sýningu Íslenska dansflokksins í Borgarleikhúsinu að þessu sinni heitir Heilabrot. Og það má segja, að höfundarnir, Brian Gerke og Steinunn Ketilsdóttir, brjóti svo sannarlega heilann. Efnið er dregið beint út úr hversdagleikanum, hugleiðingar um tilgang lífsins í gerviveröld og leitina að hamingjunni. Meinfyndið verk, sem vekur upp áleitnar spurningar um tilganginn með þessu öllu saman.

Lesa meira

MR

Þrátt fyrir að eiga upptök sín í plastinu er Norðurpóllinn hálfgerður ævintýraheimur. Hver ranghalinn á fætur öðrum, ljóstýrur í dularfullum skúmaskotum og lágvært öldugjálfur við túnfótinn. Mjög viðeigandi entrée að ævintýrinu, sem Shakespeare skrifaði fyrir okkur endur fyrir löngu um dintótta bokka og daðrandi heilladísir, sem hafa nautn af því að stríða mannfólkinu og koma því í bobba.

Lesa meira

Frá Þjóðleikhúsinu

Ég bjó í Bandaríkjunum um fimm ára skeið fyrir og eftir seinustu aldamót. Þá var Arthur Miller enn á lífi, háaldraður maður, fæddur árið 1915. Öðru hverju birtust viðtöl við öldunginn í tímaritum og helgarblöðum, þar sem hann var enn að láta gamminn geysa og velta sér upp úr spurningum um mannleg gildi, samfélagslega ábyrgð, réttlæti, ranglæti, sekt og sakleysi. Hann var hápólitískur, ástríðufullur – og enn uppfullur af gagnrýni á bandarískt samfélag.

Lesa meira