Category: Greinar og viðtöl

Þessi grein eftir mig birtist í BB á Ísafirði, mánudaginn 25.jan.

Innst inni er ég einhvern veginn sannfærð um það, að enginn maður á Íslandi – né kona – trúi því í alvöru, að maðurinn minn sé ofstopafullur kynferðisglæpamaður, sem níðist bæði á konum og börnum. Í öllu okkar stríði á undanförnum sextíu árum í sambúð, bæði í pólitíkinni og á vinnumarkaðnum almennt, var það aldrei inni í myndinni. Við vorum að vísu stöðugt sökuð um alls konar glæpi – svo sem smygl, þjófnað og drykkjuskap – nefndu það – en aldrei um ógeðslegt ofbeldi gagnvart konum eða börnum. Hugarflugið var ekki búið að ná þeim hæðum á þessum árum.

Lesa meira

Þann 6. október voru liðin 50 ár – hálf öld – frá því að Menntaskólinn á Ísafirði var stofnaður. Fyrsti skólameistarinn var Jón Baldvin Hannibalsson, eiginmaður minn. Þetta haust fyrir 50 árum höfðum við verið lengi fjarri hvort öðru – hann fyrir vestan að undirbúa skólastarfið, og ég ólétt fyrir sunnan að lesa undir BA-próf í HÍ. Ég ætlaði að tryggja, að ég gæti að minnsta kosti orðið að einhverju gagni þarna úti á hjara veraldar. Hann sagði mér sigri hrósandi frá því eitt kvöldið í símann, að hans fyrsta verk hefði verið að kaupa skúringafötu og handy-andy, svo að allt yrði hreint og fínt í gamla barnaskólahúsinu, þegar fyrstu nemendur streymdu að. Þar átti að kenna fyrst um sinn. Ég held meira að segja, að hann hafi skúrað sjálfur, því að enn vantaði bæði ræstitækna og kennara. En hann var alsæll, aftur kominn á sínar heimaslóðir, og allt hafðist þetta að lokum. Ég sá mest eftir því að geta ekki verið viðstödd skólasetningu – en þar sem yngsta dóttir mín, hún Kolfinna, kaus að koma í heiminn í framhaldi af skólasetningu – átti ég ekki heimangengt. Ég var því víðs fjarri, og það leið heil vika, áður en ég komst vestur með börnin í farangrinum  –  og mömmu, mér til halds og trausts.

Lesa meira

Var það ekki Kiljan sem sagði, að fegursta bókarheiti á íslensku væri: „Frá Djúpi og Ströndum“? Þetta rifjaðist upp fyrir mér um seinustu helgi, þegar við leituðum aftur á fornar slóðir. Við, þ.e.a.s. við Kolfinna, Jón Baldvin og bróðursonur hans, Ari – og Urður Ólafsdóttir vinkona okkar.

Og fornar slóðir? Jú – Jón Baldvin sem segist vera fæddur í Alþýðuhúsinu á Ísafirði, var vistaður í sveit hjá móðurbróður sínum, Hafliða í Ögri, fram undir fermingu. Móðurfrændur hans kenna sig við Strandsel, þar sem fyrsti formaður Alþýðuflokks og forseti ASÍ, Jón Baldvinsson, var fæddur. Hannibal faðir hans, er hins vegar ættaður af Norðurströndum en fæddur í Arnardal við Skutulsfjörð. Sumir segja, að Jón Baldvin sé seinasti maðurinn sem enn talar vestfirsku. Þetta er að vísu ekki rétt, því að ég heyri ekki betur en að Kolfinna, dóttir okkar, tali líka óforbetranlega vestfirsku; hún ólst reyndar upp á Ísafirði og er upp á dag jafnaldri Menntaskólans á Ísafirði.

Lesa meira

Skemmtilegt. Keypti nýju bókina þína í Forlaginu í gær og lagði hana ekki frá mér fyrr en henni var lokið. Einlæg og ljúfsár lesning; kjörkuð saga heimskonu sem þorir að afhjúpa einlæglega varnarleysi sitt í aðstæðum sem hún mætti af auðmýkt. Minnisstæðar eru lýsingarnar af samfundum við kynsystur þínar – þjóðhöfðingja Íslands og Danmerkur.

Einungis fólk sem ekkert hefur að fela þorir að leggja spilin á borðin á þennan hátt.

Áðdáunarverð nálgun í frásögn.

Bryndís hefur skrifað bók. Bryndís Schram. Nafn bókarinna: Brosað gegnum tárin. Þetta er litskrúðug bók. Vel skrifuð, frásögnin lifandi og fjölbreytt.Svið atburðanna og tími á reiki. Skyndilega ertu þátttakandi í átökum á Balkanskaga rétt stiginn útúr dyrunum á Vesturgötu. Glefsur úr ferðalögum og frásagnir af atburðum úr viðburðaríku lífi Bryndísar og Jóns Baldvins (JBH) eru viðlag bókarinnar. Þar er ýmislegt nýtt að finna.

Bókin er blanda upprifjana sælla minninga og sársaukafull frásögn af hatri, illmælgi og loks útskúfun. Þetta er bók um harmsöguleg örlög sem eru ofin inn í gleði og ástríður. Bókin fjallar um harmleik.

Lesa meira

Bryndís Schram, umsögn um bókina hennar 070920lokaskj

Óður til lífsins

Bréf til Bryndísar Schram um Brosað gegnum tárin

 -eftir Þráin Hallgrímsson

Ég ætla að hafa þann háttinn á að senda þér lítið letters bréf í tilefni bókar þinnar sem nú er að koma út. Mér finnst það við hæfi. Sendibréf hafa gegnt sérstöku hlutverki allt þitt líf. Frásögn þín byggir oftar en ekki á efni bréfanna.  Það að eiga þessi gömlu samskipti „skjalfest“ í gamaldags sendibréfum er eimitt öryggið fyrir því að það eru þínar tilfinningar og þinn veruleiki sem er dreginn fram og endurspeglar síðan atburðarás og samskipti þín við þína nánustu.

Þetta leiðir mig að öðrum sannindum.  Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að þeir sem ætla segja sögu sína, eigi fyrir alla muni að gera það sjálf/ir. Ekki fá öðrum efnið eða handritið í hendur. Gera þetta sjálf.Brosað gegnum táriner góð bók. Ég hef ýmislegt lesið frá þér á lífsleiðinni en fullyrði nú að þérhefur aldrei tekist betur upp.

Lesa meira

Einar Benediksson, fyrrverandi sendiherra í Bandaríkjunum, sagði við mig þegar hann fór frá Washington og vitað var að Jón Baldvin myndi verða næsti sendiherra:„Bryndís þarf að kynnast þér“. Ég varð furðu lostin, Bryndís þessi fræga kona, af hverju þurfti hún að kynnast mér, stelpu úr Keflavík sem enginn þekkti. „Jú af því að hún þarf einhvern sem hún getur treyst og þekkir alla staðhætti hér í Washington“. Ég lofaði honum að ég skyldi gera það og þegar þau komu gerði ég boð á undan mér í sendiráðið og tilkynnti að ég vildi eiga fund með þeim.

Ég hitti þau í sendiráðinu einn morgun í nóvember og við áttum góðan fund þar sem við ákváðum að hittast fljótlega. Á þessum tíma átti ég heima í næsta nágrenni við þau og ég varð eins og sagt er „heimilisköttur“ á Kalorama (sendiráðsbústaðnum) og tók virkan þátt í mörgu sem átti sér stað þar næstu fimm árin. Það sem mér er minnistæðast er að frá upphafi tók listunnandinn Bryndís, þá ákvörðun að hún skyldi reyna allt sem í hennar valdi stæði til að kynna íslenska listamenn fyrir Bandaríkjamönnum, listamenn sem bæði voru búsettir á Íslandi, Bandaríkjunum og annars staðar. Hún stóð fyrir uppákomum í bústaðnum fyrir rithöfunda, tónlistarfólk, myndlistamenn og m.a.s. fatahönnuði svo eitthvað sé nefnt.

Lesa meira

Eitt líf – mörg æviskeið. Sagan hennar Bryndísar Schram.

Nýlega kom í bókaverslanir bókin „Brosað í gegn um tárin“.  Þar rekur Bryndís Schram lífssögu sína.  Sú lífssaga er löng og kemur víða við.  Þetta er saga eins lífs – en saga margra æviskeiða, sem hvert um sig eru hinum ólíkt.  Um margt heillandi lesning, fróðleg lesning en einnig dapurleg og nístandi. Saga einnar mannssálar, sem á að baki sér svo ólíka ævidaga, um margt svo ólíka lífsreynslu, í svo síbreytilegu og gerólíku umhverfi og við svo ólíkan aðbúnað.  Eitt líf – mörg æviskeið.

Ástríkt uppeldi.

Bryndís ólst upp í borgaralegu umhverfi í höfuðstaðnum, Reykjavík. „Í borgaralegu umhverfi“ er ekki sagt í niðrandi merkingu heldur í ljósi þeirra viðhorfa, að fjölskylduna skorti hvorki fæði né klæði, foreldrarnir nutu þess að geta veitt börnum sínum öruggt og gott skjól þar sem hver og einn fékk öll tækifæri til þess að njóta sín og foreldrarnir voru hvarvetna og einætt nærri til þess að geta veitt þann stuðning og þá hlýju, sem þeir veita vildu og þörf væri á.  Þannig var ekki umhverfi allra barna í Reykjavík – síður en svo.  En þannig umhverfi vildum við jafnaðarmenn fá skapað fyrir hverja og eina fjölskyldu.  Öryggi, samheldni, samúð og traust.  Auðvitað naut Bryndís þessara aðstæðna.  Hún dregur enga dul á það í frásögn sinni.  Maðfæddir hæfileikar hennar til náms og til starfa  fengu að njóta sín og til þess að svo mætti verða til fullnustu naut hún stuðnings sinna foreldra og  fjölskyldu.  Ekki í fjármunum heldur í nánd, í orði og í verki.  Fjölskyldunándin var hennar öflugi bakhjarl á öllu hennar fyrsta æviskeiði.

Lesa meira

Elsku Bryndís mín,
Var að ljúka við þína dýrmætu, Brosað gegn um tárin, fyrir stuttu, gat ekki lesið nema lítið í einu, annars hefði ég klárað hana í einni lotu.

Ástarþakkir Bryndís mín fyrir yndislega áritun til mín, og takk elskurnar fyrir að koma með hana til mín. Það var ljúft að sjá ykkur, og það er lítið annað sem kemst að í mínum kolli þessa daganna en þið þrjú.

Lesa meira

Brosað gegnum tárin – heitir þessi bók sem nú er nýkomin út, eftir Bryndísi Schram. Ég las hana í einni lotu. Las hana svo aftur. Ég grét.

„Ung var ég gefin Njáli“ sagði Bergþóra áður en hún gekk með manni sínum inn í eldinn. Þau orð komu mér í hug þegar ég leit fyrstu blaðsíðuna, því Bryndís tileinkar bókina ástinni í lífi sínu, Jóni Baldvin. Líf þeirra tveggja hefur verið einn samþættur strengur í blíð og stríð sextíu ár.

Lesa meira