,,Ég vona að hún hlífi engum’’ sagði vitur kona þegar hún heyrði af nýjustu bókinni hennar Bryndísar Schram ,,sannleikurinn leitar alltaf upp á yfirborðið – skilar sér þangað á endanum – sama hvað’’.
Ég verð að viðurkenna að ég var sjálf kvíðin fyrir lestrinum, margt í lífi þeirra Bryndísar og Jóns er sveipað ævintýraljóma en þau hafa ekki alltaf notið sannmælis og hin síðari ár hefur keyrt um þverbak; flestir þekkja til hvers er vísað enda hafa fjölmiðlar og aðrir velt sér uppúr flestu sem þessu góða fólki viðkemur. Ég kýs að nefna ekki þau mál sem verið hafa til umræðu undanfarin misseri enda hef ég engar forsendur til að dæma neitt af því sem þar hefur verið rætt. Hins vegar sé ég ekki betur en að almannrómur hafi brugðist við þessum málum með ómanneskjulegum hætti svo sárt er að fylgjast með. Við teljum okkur búa í siðuðu samfélagi en stendur það undir væntingum hvað þessi mál varðar?
Mín fyrsta hugsun hefur alltaf verið sú að allir eigi rétt á því að njóta sannmælis, allir eigi rétt á því að bera hönd fyrir höfuð sér. Ég er búin að þekkja Jón og Bryndísi frá því ég var barn, ég þekki þau ekki af neinu nema góðu og þykir afskaplega vænt um þau bæði sem manneskjur, sem kennara og fyrirmyndir. Það sama á við um fólkið sem ég umgengst og hefur þekkt þau jafn lengi og ég.
