Category: Greinar og viðtöl

Það var rétt eins og tveir gamlir vinir og bræður í anda væru að hittast eftir langan aðskilnað – þeir féllust í faðma, kysstu hvor annan á báða vanga og horfðust brosandi í augu: „Þú hefur yngst um tíu ár, svei mér þá,“ sagði Jorge Mario Bergoglio á ítölsku. „Þú ert að grínast“ svaraði Mahmud Abbas, hlæjandi, á arabísku. Þetta var túlkað jafnóðum af ritara páfa, sem er annálaður fjöltyngdur fræðimaður. – Það var reyndar ekki svo langt síðan þessir tveir menn höfðu hist í skuggsælum garði á bak við Vatikanið. Páfinn hafði lýst yfir stuðningi við sjálfstætt ríki Palestínu (alveg eins og Össur okkar), og þar í garðinum voru friðarins menn mættir til að funda.

Ég átti mér einskis ills von þennan fagra föstudagsmorgun. Sólhvítur himinninn rann saman við hafið bláa, sem bærðist varla í logninu. Við vorum að aka eftir N340, sem er gamla þjóðbrautin með sjónum á milli Malaga og Almeríu. Vegurinn ýmist hangir utan í snarbröttum klettaveggjum eða beygir inn í djúp gljúfur, þar sem jafnvel sólin sjálf nær ekki að skína í morgunsárið. Ég sat undir stýri. Við ætluðum á markaðinn í Almunecar.

Hann Jamshaid náði bílprófinu í fyrstu atrennu – og fór létt með það!

Þið munið kannski ekki eftir Jamshaid, en hann er landlausi og vinalausi strákurinn frá Pakistan, sem ég sagði ykkur frá löngu fyrir jól. Sá sem við skutum skjólshúsi yfir, á meðan við brugðum okkur af bæ – þ.e.a.s. heim til Íslands – yfir vetrarmánuðina. Hann hírðist hér aleinn í húsinu mánuðum saman, bíðandi eftir því, að hin spænska „útlendingastofa“ sæi aumur á honum og gæfi honum leyfi til landvistar.

Mig hafði aldrei órað fyrir því, að ég mundi einn góðan veðurdag standa á Maidan, þessu sögulega torgi í Kyiv, höfuðborg Úkraínu, þar sem óþreyjufullir borgarar komu saman fyrir rétt rúmu ári í uppreisn gegn spillingu stjórnvalda – heimtaði réttlæti og sanngirni, betra líf, bjartari framtíð – á torginu, þar sem byltingin breyttist í blóðbað og hinir hugdjörfu féllu fyrir byssukúlum leigumorðingja, forsetinn flúði land, boxarinn, Klitschko, varð borgarstjóri, og súkkulaðikóngurinn, Poroschenko forseti.

Nú þegar ég les, að landflóttinn frá Íslandi sé að aukast enn á ný, er
kannski rétti tíminn að leyfa ykkur að lesa bréf, sem ég skrifaði frænku
minni í Kanada fyrir nokkrum dögum, en forfeður okkar beggja áttu draum um
betra líf í henni Ameríku. Um aldamótin 1900 flúði fimmtungur íslensku
þjóðarinnar til Kanada.

Erin Olivia Porter heitir frænka mín og vantaði efni í leshring, sem hún
sækir við Winnipeg háskóla. Eitthvað sem tengdist fyrri tímum, sagði hún.

As I sat down to write you this letter, it came to my mind how precarious and incidental life can be. If the two Icelandic brothers, my grandfather and your great-grandfather back in 1907, had been free men and lucky enough to be able to fulfill their dream, we might both have been born in Canada, most likely in Manitoba, and I would be visiting you at week-ends, or meeting you for a cup of coffee at one of the popular bars in Winnipeg.

Æran
félagi Orðrómur
félagi Orðrómur
margur hefur það heyrt
sem hefur verið fleygt að…
(Þröstur J. Karlsson í ljóðabókinni: Einn apaköttur sagði þá, afskaplega er gaman)

Viðtal Sigmundar Ernis við Bryndísi Schram á sjónvarpsstöðinni hringbraut.is

Que placer de recibir tu carta larga – pero un poco triste. Yo me recuerdo mui bien nuestros encuentros, juntas en tu piso en W.D.C. – la alegria que nosotros dos disfrutamos – la profesora y la estudiante!

Yo me preocupo mucho de ti y tu familia. Me imagino que la vida en Nebraska no te gusta – una artista con ideas fuera de la vida cotidiana. Tu eres una persona con alma caliente, pasionado,lleno de ideas grandes para mejorar la vida humana. Tu eres demasiado inteligente para Nebraska, Andrea!

Þetta er þýðing yfir á spænsku á grein minni frá því í sumar um “Flamenco hátíð” í þorpinu mínu í Andalúsíu.

Ég tileinka hana Andreu, spænskukennara mínum í Washington D.C. árið 2000.

Estamos en nuestro camino a una fiesta flamenca en el restaurante La Traviesa . El restaurante se encuentra en lo alto de un acantilado en el Casco Antiguo de Salobreña , con vistas panorámicas a la Costa Tropical. El bar y la cocina son en realidad dentro de una cueva , mientras que los huéspedes se sientan fuera , disfrutando de la espectacular actuación. El sol desaparece detrás de la montaña . Pronto será de noche . Las velas son de color , proyectando sombras vacilantes de los alrededores , mientras los invitados esperan a los artistas para llegar.

Bryndís Schram er kona sem flestir þekkja. Hún hafur stigið víða niður fæti sem dansari, leikari, kennari, þáttagerðarkona og móðir, tekið þátt í stjórnmálum og verið virk í samkvæmislífinu, bæði innan lands og utan. Líf hennar hefur þó síður en svo alltaf verið dans á rósum, en á erfiðum tímum finnst henni mikilvægt að geta hallað sér upp að eiginmanni sínum til 55 ára, Jóni Baldvini Hannibalssyni. Þau hjónin eru afar náin en Bryndís segir þó mikilvægt að vera reglulega aðskilin. Þannig viðhaldi þau neistanum. Blaðamaður settist niður með Bryndísi og ræddi um sorgir og sigra í lífinu, ástina, aldurinn og dótturmissinn, sem er mesta raunin sem hún hefur þurft að takast á við.