Allar greinar – Page 20 – Jón Baldvin Hannibalsson

Viðtal Kolbrúnar Bergþórsdóttur við Jón Baldvin Hannibalsson í DV

Aldarfjórðungur er liðinn frá því að Eystrasaltsþjóðirnar þrjár, Eistland, Lettland og Litáen, endurheimtu sjálfstæði sitt. Ísland studdi sjálfstæðisbaráttu landanna með eftirminnilegum hætti, en Jón Baldvin Hannibalsson þáverandi utanríkisráðherra fór til landanna þriggja í janúar 199, þegar sovéskar sérsveitir voru að myrða almenna borgara. Seinna þetta sama ár tóku íslensk stjórnvöld upp stjórnmálasamband við ríkin þrjú, fyrst Vesturlanda.

Í ritgerð sem sagnfræðingurinn Guðni Th. Jóhannesson skrifaði á síðasta ári um stuðning Íslands við sjálfstæðisbaráttu Eystrasaltsþjóðanna, segir hann á einum stað: „Fögnum því … að aldarfjórðungur er síðan þjóðirnar þrjár við Eystrasalt endurheimtu sjálfstæði sitt. Minnumst líka frumkvæðis Jóns Baldvins Hannibalssonar. Án hans hefði Ísland lítt átt hlut að máli. Það þurfti einhvern af hans tagi á stóli utanríkisráðherra, hrifnæman og óvenjulegan ástríðupólitíkus, með óþol gagnvart yfirlæti margra vestrænna valdhafa í garð Íslendinga og annarra smáþjóða – og óskipta samúð með íbúunum við Eystrasalt.“

Lesa meira

Minningarorð um Finn Gunnlaugsson frá Hvilft í Önundarfirði

Það snertir okkur djúpt, þegar við heyrum af andláti nemenda okkar – við hugsum alltaf til þeirra sem unga fólksins, sem á lífið framundan.

Við hugsum til áranna fyrir vestan – þegar verið var að skapa Menntaskólann á Ísafirði frá grunni – sem blómaskeiðs. Frá upphafi voru vonir bundnar við, að með stofnun skólans mundi Vestfjörðum haldast betur á ungu atgervisfólki. Þær vonir, einar og sér, voru kannski ekki raunhæfar. Meira þurfti að koma til. Engu að síður hefur skólinn átt sinn þátt í því að gera flóru mannlífsins, einkum í höfuðstað Vestfjarða, fjölbreyttari og lífvænlegri.

Lesa meira

Fyrstu viðbrögð við morðárásum ISIS í París

Á sunnudagsmorgni, 15. nóvember fékk ég hringingu frá SME á Sprengisandi til þess að ræða fyrstu viðbrögð ásamt Jónu Sólveigu Elínardóttur, stjórnmálafræðingi, sem numið hefur í París. Hér má heyra það sem okkur fór í milli: http://www.visir.is/section/MEDIA98&fileid=CLP41001.

Eitthvað fór þetta fyrir brjóstið á Mossad (Leyniþjónustu Íslraels), sbr. ummæli sendifrúar Ísraels, sem situr í Osló með Ísland í annexíu. Ummæli hennar til að reyna að réttlæta ódæðisverk Ísraela á hernumdu svæðunum eru ekki sannfærandi. Staðreyndirnar tala sínu máli. http://eyjan.pressan.is/frettir/2015/11/16/jon-baldvin-reitir-israela-til-reidi/

Those who dare

Those Who Dare: Iceland’s Role in Recognizing Baltic Independence

Þessi ræða, https://jbh.is/?p=1363 sem var flutt 19. október, s.l. við Stanford háskóla, birtist í vefriti þeirrar deildar skólans, sem fæst við kennslu og rannsóknir á málefnum, sem tengjast Norðurlöndum og Eystrasaltsþjóðum.

Ræðunni fylgja myndir og umsagnir og ábendingar um tengiliði við áhugavert og skylt efni.

http://upnorth.eu/those-who-dare-icelands-role-in-recognizing-baltic-independence/

NORRÆNIR KVIKMYNDADAGAR Í LÜBECK

Hvað eiga þeir Thomas Mann, Günther Grass og Willy Brandt sameiginlegt með Bryndísi? Þau eiga öll ættir sínar að rekja til Lübeck, miðaldaborgarinnar fögru í Schleswig-Holstein. Ekki amalegur félagsskapur a´tarna.

Það var ekki á kot vísað að vera í félagsskap Bryndísar á Norrænum kvikmyndadögum í Lübeck dagana 4. til 8. nóvember. Þetta var, satt að segja, samfelld veisla fyrir skilningarvitin, sjón og heyrn – og bragðlaukana líka þar á milli. Ég var þarna til að fylgja úr hlaði heimildamyndinni „Þeir sem þora…“, sem var ein þrettán kvikmynda frá Íslandi á þessari rótgrónu kvikmyndahátíð að þessu sinni.

Reyndar varð þetta íslensk kvikmyndaveisla um það er lauk, því að íslenskar kvikmyndir sópuðu að sér verðlaunum dómnefnda og áhorfenda, svo að ýmsum þótti nóg um.

FÚSI hans Dags Kára fékk reyndar tvenn verðlaun, önnur að mati áhorfenda, en hin samkvæmt dómnefnd hinnar evangelísk-lúthersku kirkju Lübech-Lauenburg. Myndin fjallar sem kunnugt er um mann, sem er tröllvaxinn hið ytra en göfugmenni innst inni – og svo vel leikin, að leikarinn, Gunnar Jónsson, fékk sérstök verðlaun fyrir frammistöðu sína (þótt hann hafi, að sögn, aldrei komið í leiklistarskóla).

Lesa meira

Fyrstu verðlaun á kvikmyndahátíð í Toronto „ÞEIR SEM ÞORA…“ sýnd í Kanada og Kaliforníu.

Íslenska heimildamyndin, „Þeir sem þora…“, um þátt Íslands til stuðnings sjálfstæðisbaráttu Eystrasaltsþjóða á árunum 1988-91 vann fyrstu verðlaun, að mati áhorfenda, á kvikmyndahátíðinni „Est Docs“, sem haldin var í Toronto í Kanada dagana 15.-20. október.

Þessi kvikmyndahátíð í Toronto, sem nú var haldin í 11. sinn, hefur verið að vinna sér nafn fyrir áhugaverðar heimildamyndir. Hátíðin er haldin á vegum samtaka fólks af eistneskum uppruna í Kanada. Forsvarsmenn hátíðarinnar sérhæfa sig í heimildamyndum frá Eystrasaltsríkjum – eða um efni, sem tengist þeim á einhvern hátt. Að þessu sinni voru sýndar níu myndir með fjölbreyttu efnisvali, allt frá goðsögnum frumbyggja Síberíu til tónlistar Arvos Pärt, þekktasta nútímatónskálds Eista.

Lesa meira

Stanford Introduction: ON THOSE WHO DARE

For almost half a century the BALTIC NATIONS were the forgotten nations of Europe. Their lands had been razed from the map; their national identities and distinct cultures had partly gone underground. They had simply disappeared from the political radar screen of the outside world. When discussing the Baltic issue with a distinguished foreign minister of a NATO country, he dismissed the subject with a wafe of his hand and added: „ Haven´t these peoples always belonged to Russia anyway?“

Two events, that caught the imagination of the outside world, did more than anything else to change this attitude: One was the „Singing revolution“ in June 1988. The world had known cases of Gandhian civil disobedience against injustice before – but singing oneself to freedom was a novelty.

The Transition from totalitarianism to democracy. WHAT CAN WE LEARN FROM THE BALTIC ROAD TO FREEDOM AND POST-INDEPENDENCE EXPERIENCE? A speech given at Tartu Collegium in Toronto in connection with The EstDocs Film Festival in October, 2015.

Let me at the outset present you with two quotations – just to start us thinking. Here is the first one:

„The dissolution of the Soviet Union is the greatest geo-strategic catastrophy of the 20th century“.

From the point of view of a KGB- officer in occupied Germany, Putin´s lament for the fate of the Soviet Union is understandable. After all, didn´t British, French and Spanish colonialists firmly believe in the civilizing mission of their empires?

Here is another quotation – perhaps a bit more intrigueing:

„I appeal to you – the people of Ukraine – not to succumb to extreme nationalism, but to keep the Soviet Union together – for the sake of peace and stability“.

Who was this firm believer in the peaceful mission of the Soviet Union? Well, he was none other than the president of the United States – the founder of the Bush dynasty – addressing the Verkovna Rada (The Ukrainian parliament) in Kyiv in 1991, a few months before the Soviet Union ceased to exist.

I bet this would have sounded like music to the ears of Mr. Putin, had it been repeated one of those days, perhaps on the occasion of the May 9 celebrations in the Red Square, to commemorate the victory over nazism in the Great Patriotic War, as the Second World War is known to Russians.

Ísbrjóturinn? Um stuðning Íslands við sjálfstæðisbaráttu Eystrasaltslandanna

Svar Guðna Th. Jóhannessonar sagnfræðings við þessari grein JBH: Kemur fiskur í staðinn fyrir „foreign policy“ á Íslandi? Makríll í staðinn fyrir mannréttindi? Hagsmunir í staðinn fyrir hugsjónir – prinsip, grundvallarsjónarmið?

Senn er aldarfjórðungur síðan Eystrasaltslöndin þrjú endurheimtu sjálfstæði sitt. Í hálfa öld höfðu Eistar, Lettar og Litháar mátt þola kúgun erlends valds en loks náði réttlætið fram að ganga. Þá létu íslensk stjórnvöld að sér kveða, með Jón Baldvin Hannibalsson utanríkisráðherra í broddi fylkingar. Á alþjóðavettvangi hélt hann málstað þeirra á lofti. Jafnframt hélt hann til landanna þriggja við Eystrasalt í janúar 1991 þegar sovéskar sérsveitir myrtu þar saklausa borgara og harðlínukommúnistar ætluðu að ræna völdum. Aðrir ráðamenn á Vesturlöndum vildu ekki fara eða sáu meinbugi á því að sýna þannig í verki stuðning sinn við heimamenn og sjálfsagða baráttu þeirra.

Lofsverðs framtaks Jóns Baldvins Hannibalssonar verður ætíð minnst í Eystrasaltslöndunum. Sömuleiðis gleyma íbúar þar því seint að í ágúst þetta sama ár, 1991, tóku íslensk stjórnvöld á ný upp stjórnmálasamband við ríkin þrjú, fyrst allra á Vesturlöndum. Utanríkisráðherrar Eistlands, Lettlands og Litháens staðfestu þau tímamót við hátíðlega athöfn í Höfða hinn 26. ágúst 1991. „Ísland var fyrst“ og „Ísland var ísbrjótur,“ sögðu gestirnir góðu. Æ síðan hefur frumkvæði Íslendinga verið hampað með ýmsum hætti. Í Vilníus er Íslandsgata og Íslandstorg í Riga og Tallinn. Aðrar þjóðir hafa ekki notið viðlíka heiðurs.

Lesa meira