Category: Leikhús

Súldarsker er sýnt í Tjarnarbíói. Soðin svið

Það kemur fyrir, að ég spyr sjálfa mig, hvort ég gæti hugsað mér að verða ung aftur, og hvað ég mundi þá vilja gera. Líklega mundi ég alls ekki nenna að verða ung aftur, þótt ég ætti þess kost. Ég veit af eigin reynslu, að það tekur allt of langan tíma að vera ungur og óráðin – og svo er það alger tilviljun, hvar maður lendir fyrir rest.

Lesa meira

Úr Fjalla-Eyvindi

Þetta er svona eins konar rip-off – ef ég má komast svo að orði – svona svipað og maður upplifði með Hreyfiþróunarsamsteypunni um daginn, þar sem hópurinn leiddi okkur í allan sannleikann um Shakespeare – en án orða.

Lesa meira

Siggi á betra skilið

Mér finnst einhvern veginn, að þeir Sigurður Sigurjónsson og Bjarni Haukur Þórsson, hefðu átt aðgera það upp við sig, áður en þeir lögðu upp í þessa ferð, hvort þeir ætluðu að búa til leikrit eða “uppstand” (stand-up show). Það er ekki nokkur leið að hræra þessu tvennu saman, svo að vel fari. Leikrit lúta ákveðnum lögmálum, fyrst fer fram kynning, síðan spinnst flækja, svo verða hvörf og að lokum birtist lausnin.

Lesa meira

Frá Borgarleikhúsinu

Það var hálfgerður hrollur í mér, þegar ég sneri heim á leið að lokinni frumsýningunni. Það var ekki bara veðrið, sem vakti mér þennan hroll, heldur var það upplifun kvöldsins. Elsku barn er ágengt, miskunnarlaust og hreinskiptið verk. Það snertir mann inn í kviku og kemur róti á tilfinningarnar. Auk þess er það snilldarlega skrifað, samtölin bæði raunveruleg og sannfærandi – óþægilega sannfærandi – (þó að flæðið sé mjög þægilegt!) Það fjallar um sannleikann í samskiptum fólks, og hvernig má afvegaleiða sannleikann sjálfum sér til framdráttar.

Lesa meira

Kandíland

Af hverju í ósköpunum þetta fráhrindandi nafn “hreyfiþróunarsamsteypan? Satt að segja varð mér fyrst hugsað til hreyfihamlaðra, síðan til þróunarsamvinnustofnunar, og loks til steypustöðvarinnar BM Vallár. (Kannski eilífri fjarveru minni af landinu um að kenna). En að þetta væri samheiti yfir lifandi mannverur, sem eftir margra ára samstarf, væru orðnar eins og steyptar í sama mótið, hópur listafólks sem hefði þróað með sér sérstakt tjáningarform, sem er bæði frumlegt og ferskt, kom skemmtilega á óvart.

Lesa meira

Arnar Jónsson fer með hlutverk Lés konungs. Frá Þjóðleikhúsinu

Í forvitnilegu viðtalii Friðriku Benónýsdóttur í vikunni sem leið við Arnar Jónsson (Fréttablaðið, 24. des,), vitnar hann í pólska heimspekinginn Jan Kott, en sá maður öðlaðist heimsfrægð um miðja seinustu öld með bók sinni: Shakespeare Our Contemporary. Jan Kott var fæddur í Varsjá árið 1914 og upplifði á eigin skinni gyðingahatur og ýkta þjóðernishyggju, sem endaði í vitfirringu nazismans og síðar Stalíns. Hann nam lögfræði við háskólann í Varsjá, en sem barn síns tíma gat hann aldrei slitið hugann frá upplifun unglingsáranna, og sú reynsla setti mark sitt á allt sem hann lét frá sér fara til æviloka.

Lesa meira

Landnámssetrið í Borgarnesi

Ég sagði sem svo í leikdómi um Dísu ljósálf í seinustu viku, að Kára Viðarssyni hefði tekist að gera froskinn Jeremías að algeru sjarmatrölli. Ég var því að velta því fyrir mér á leiðinni upp í Borgarfjörð í gær, hvort þessi sjarmi mundi fylgja Kára yfir í aðrar persónur, kannski ögn flóknari en froskurinn Jeremías. Ég varð ekki fyrir vonbrigðum. Í gærkvöldi varð ég vitni að því, að Kára Viðarssyni tókst að blása lífi í löngu gengna þjóðsagnapersónu af tröllakyni, sem tók sér bólfestu í Snæfellsjökli á landnámsöld og varð með tímanum átrúnaðargoð Snæfellinga.

Lesa meira

Dísa ljósálfur

Fyrirfram var ég satt að segja hálfkvíðin fyrir hönd Páls Baldvins, höfundar og leikstjóra Dísu ljósálfs. Hann hefur á undanförnum árum verið afkastamikill leiklistargagnrýnandi og hefur leyft sér að vera nokkuð dómharður á köflum. Það hefði því verið ankannalegt, ef endurkoma hans í hlutverki þolandans hefði mislukkast, og hann hefði sjálfur orðið fyrir barðinu á leiklistargagnrýnendum. Eiginlega óbærileg tilhugsun. En sem betur fer var kvíði minn ástæðulaus. Ég gat strax andað léttara. Frá því tjaldið var dregið frá, var augljóst, að höfundur og leikstjóri voru á réttri leið.

Lesa meira

Ólafía Hrönn var stjarna kvöldsins, alger senuþjófur. Hún skyggði á alla aðra. Ég var svo heppin að sitja framarlega á annarri sýningu, svo að ég gat fylgst með hverri munnvipru, hverri augngotu, hverri hreyfingu þessa lúna líkama, sem silaðist eftir gólfinu, þyngslalegur, skakkur og skældur. Jafnvel þegar hún fær sér kríu í rúminu, eru allra augu á henni. Enda er hún höfuð fjölskyldunnar, mamma og amma, sem allir treysta á, þegar í harðbakkann slær. Hún ræður öllu og hefur leyfi til að skipa fyrir út og suður.

Lesa meira

Fálmað í þyngdarleysi

“Það vantar alla mótivasjon,” sagði sjóarinn í BRIM – (sá þá mynd í vikunni – alger snilld) – og þess vegna dettur mér þetta orð í hug núna, þegar ég sest niður til að skrifa um nýjasta verkið í Borgarleikhúsinu – Heimur sem ekki er til. Það er engin bersýnileg mótivasjon að baki – enginn hvati, engin saga, ekkert upphaf, enginn endir – aðeins “lifandi skúlptúr, málverk og tónverk” – eins og höfundarnir, Gabríela og Erna, segja sjálfar.

Lesa meira