Viðtal Sigmundar Ernis við Bryndísi Schram á sjónvarpsstöðinni hringbraut.is
Category: Allar greinar
Mi querida Andrea.
Que placer de recibir tu carta larga – pero un poco triste. Yo me recuerdo mui bien nuestros encuentros, juntas en tu piso en W.D.C. – la alegria que nosotros dos disfrutamos – la profesora y la estudiante!
Yo me preocupo mucho de ti y tu familia. Me imagino que la vida en Nebraska no te gusta – una artista con ideas fuera de la vida cotidiana. Tu eres una persona con alma caliente, pasionado,lleno de ideas grandes para mejorar la vida humana. Tu eres demasiado inteligente para Nebraska, Andrea!
Pero, que hacer? La vida puede ser injusta a veces – y tu esposo infermo, sin energia, sin voluntad. Lo siento, mi querida amiga. Pero vamos a esperar que la sciencia de la medicina moderna vaya solver sus problemas.
DE PROFUNDIS
Þetta er þýðing yfir á spænsku á grein minni frá því í sumar um “Flamenco hátíð” í þorpinu mínu í Andalúsíu.
Ég tileinka hana Andreu, spænskukennara mínum í Washington D.C. árið 2000.
Estamos en nuestro camino a una fiesta flamenca en el restaurante La Traviesa . El restaurante se encuentra en lo alto de un acantilado en el Casco Antiguo de Salobreña , con vistas panorámicas a la Costa Tropical. El bar y la cocina son en realidad dentro de una cueva , mientras que los huéspedes se sientan fuera , disfrutando de la espectacular actuación. El sol desaparece detrás de la montaña . Pronto será de noche . Las velas son de color , proyectando sombras vacilantes de los alrededores , mientras los invitados esperan a los artistas para llegar.
El guitarrista ya está aquí. Se ve como si hubiera nacido con este instrumento en sus manos . La música corre en su tubo. Tal vez papá le ayudó con su primera tracción. El resto instrument en su regazo , sus dedos acariciando las cuerdas como un amante sensible. Un comienzo prometedor.
Lífið er samfelld leiksýning. DV 30.1.2015: Viðtal Sólrúnar Lilju Ragnarsdóttur við Bryndísi Schram
Bryndís Schram er kona sem flestir þekkja. Hún hafur stigið víða niður fæti sem dansari, leikari, kennari, þáttagerðarkona og móðir, tekið þátt í stjórnmálum og verið virk í samkvæmislífinu, bæði innan lands og utan. Líf hennar hefur þó síður en svo alltaf verið dans á rósum, en á erfiðum tímum finnst henni mikilvægt að geta hallað sér upp að eiginmanni sínum til 55 ára, Jóni Baldvini Hannibalssyni. Þau hjónin eru afar náin en Bryndís segir þó mikilvægt að vera reglulega aðskilin. Þannig viðhaldi þau neistanum. Blaðamaður settist niður með Bryndísi og ræddi um sorgir og sigra í lífinu, ástina, aldurinn og dótturmissinn, sem er mesta raunin sem hún hefur þurft að takast á við.
Brundís Schram
Bryndís Schram hefur nokkuð ákveðna skoðun á því hvar hún vill setjast niður með blaðamanni til viðtals. Hún stingur strax upp á Kex Hostel – vinsælum hótelbar í tygjum við farfuglaheimili, sem þykir nokkuð smart að sækja. Í ljós kemur að þetta er einn af hennar eftirlætisstöðum, sem hún sækir gjarnan þegar hún gerir sér ferð úr Reykjadalnum í 101 Reykjavík. Kannski í drykk eða tvo.
6 greinar
Hér koma sjö greinar, sem ég var eiginlega alveg búin að gleyma.
Þær eru frá árunum 1988 og 89, en þá ritstýrðu þeir félagar Björn Vignir Sigurpálsson og Árni Þórarinsson helgarkálfi í Morgunblaðinu – og það voru þeir, sem báðu mig um að skrifa. Ég var í vinnu hjá Stöð 2 – en á sama tíma var allt vitlaust í pólitíkinni – og yfirleitt enduðu allar umræður í eldhúsinu mínu á Vesturgötunni, eins og fram kemur strax í fyrstu greininni.
Málfræðikverið, sem breytti mannkynssögunni
1989 – 9ndi nóvember – fall Berlínarmúrsins. Það er fjórðungur úr öld síðan. Samt finnst mér einhvern veginn, eins og þetta hafi allt gerst í gær. Ég man, að ég kom þarna með manninum mínum nokkrum vikum síðar. Það var eins og fólk væri ekki enn farið að trúa sínum eigin augum – jú, jú það sá brotin úr múrnum, allt á tjá og tundri, greið leið – en samt. Rykmökkurinn hékk í loftinu, tötralegt fólkið stóð í hópum, talaði saman í hálfum hljóðum og starði á vegsummerkin. Kannski var þetta allt draumur, sem átti eftir að snúast upp í martröð. Við hittum að máli jafnaðarmenn úr gömlu Vestur-Berlín, og þeir spáðu í framtíðina út frá orðum Willys Brandt: „Nú grær það saman, sem sprottið er af sömu rót“.
Þetta voru mikil tímamót – og ekki bara fyir Þjóðverja, heldur líka fyrir Tékka og Slóvaka, Pólverja, Ungverja og aðra Austur-Evrópumenn. Á tímabili leit út fyrir, að Eystrasaltsþjóðirnar þrjár, Eistar, Lettar og Litháar, myndu lokast inni í Sovétríkjunum. Þeir sluppu ekki út fyrr en á seinustu stundu – þremur árum seinna.
Frá Ölfusinu til Andalúsíu
Hvað það er annars skrítið að búa í svona litlu þorpi – það er að segja, að vera í svona mikilli nálægð við íbúana. Næstum eins og að búa í blokk. Að vísu hef ég aldrei búið í blokk, en ég bjó á Ísafirði í nokkur ár. Það er líka þorp, en samt enginn þorpsblær eins og hér. Byggðin breiðir úr sér þvert yfir Eyrina og það er langt á milli húsa. Á vetrardögum grúfir dimm þoka yfir bænum, og maður er aleinn í heiminum.
Fjarlægðin milli mín og heimamanna var töluverð – bæði í líkamlegum og andlegum skilningi – alla vega til að byrja með. Kannski var fólk á verði gagnvart okkur – við vorum skólameistarahjónin – tilheyrðum hvorki stétt sjómanna né uppflosnuðum bændum úr Djúpinu. Vorum aðkomufólk og breytti engu, þótt maðurinn minn væri fæddur á Ísafirði og hefði átt þar ógleymanlega æsku.
Á ÉG AÐ GÆTA BRÓÐUR MÍNS?
Í annarri viku októbermánaðar er haldið upp á dag Rosario, hinnar hreinu meyjar, hér í Salobrena. Þá ganga bestu synirnir um götur þorpsins með líkneski á herðum og krossa sig í bak og fyrir. Það er sagt, að mannúðin eigi uppruna sinn í kristinni kenningu. Og hvað sagði ekki fjallræðumaðurinn: “Það sem þér viljið, að aðrir menn gjöri yður, það skulið þér og þeim gjöra”. Flóknara er það nú eiginlega ekki.
Við hefðum svo sem aldrei veitt þessum strák neina athygli – enda förum við ekki á þennan kebabstað, þar sem hann vinnur – eða vann á – niðri á strönd. Það var auðvitað Kolfinna, sem kom honum á framfæri við okkur. Kolfinna hefur alveg dæmalausa hæfileika til að laða að sér landlaust fólk, sem á hvergi höfði sínu að halla. Það leitar hana uppi, hvort sem það er í Reykjavík, Brüssel eða bara á ströndinni hér fyrir neðan. Svo kom að því, að Kolfinna kvaddi, en vandamálið varð eftir hjá okkur.
AÐ STANDA VIÐ STÓRU ORÐIN
Snæfríður heitin, dóttir mín, lektor við Háskólann á Bifröst, var vinur og aðdáandi Jóhönnu geitabónda á Háafelli í Hvítársíðu og brautryðjandastarfs hennar. Minnug þeirrar vináttu set ég eftirfarandi orð á blað.
Fyrir Alþingiskosningar 2013 fluttu tveir stjórnarandstöðuþingmenn, þeir Sigurður Ingi Jóhannsson og Ásmundur Einar Daðason, þingsályktunartillögu með áskorun á þáverandi atvinnuvegaráðherra um að grípa þegar í stað til aðgerða til að forða íslenska geitfjárstofninum frá útrýmingarhættu, því að „ef ekki verður nú þegar brugðist við þeirri stöðu, sem íslenski geitfjárstofninn er í, er hætt við, að það verði brátt um seinan“.
De profundis – úr undirdjúpunum
Móðir jörð skartar sínu fegursta hér um þessar mundir. Kletturinn okkar er umvafinn gróðri í öllum regnbogans litum, gulum, rauðum, grænum og bláum – en aðallega þó fjólubláum. Blómin brjóta sér leið upp úr djúpum sprungum í átt til sólar. Þau klifra upp hvítkalkaða húsveggi og gefa lífinu lit og angan. Jafnvel kaktusar hafa tekið gleði sína og blómstra eins og öll hin. Sólin er komin vestur fyrir klettinn, eldrauð og bústin, og ætlar að fara að leggja sig. Og þegar hún er horfin í hafið, og myrkrið skollið á, hefst flamencohátíð í þorpinu okkar. Við erum á leiðinni.
Göturnar eru svo þröngar, að bílar geta ekki mæst, og í hvert sinn sem einn slíkur nálgast, verðum við að þrengja okkur upp að hallandi veggnum og bíða, á meðan hann sniglast fram hjá. Á torginu sitja prúðbúnar konur og spjalla. Þeim liggur hátt rómur og hlæja mikið, á milli þess sem þær líta til með börnum sínum, sem eru á hlaupum fram og til baka um marmaralagt torgið. Þetta er sá tími dags, sem fólk slakar á og gengur út til móts við sólina, sem verður mildari eftir því sem líður á daginn.