Category: Allar greinar

Ítalskur fræðimaður, Antonio Costanzo, bað mig að skrifa formála að væntanlegri ítalskri útgáfu á Fóstbræðrasögu, sem hann ritstýrir. Kolfinna dóttir mín hafði sagt honum, að ég væri eiginlega sveitungi Kolbrúnarskáldsins, þótt aldursmunur væri nokkur. Af þessum sökum fannst Sr. Constanzo, að mér hlyti að renna blóðið til skyldunnar að halda orðstír Kolbrúnarskáldsins á loft. Voilá!

FÓSTBRÆÐRASAGA – ein fjölmargra Íslendingasagna – var fyrst færð í letur á íslensku fyrir meira en 700 árum. Aðalsögupersónurnar – vígamaðurinn og skáldið – eru sagðar hafa verið uppi fyrir um 1000 árum, undir lok Víkingaaldar. Þá höfðu norrænir menn þegar numið lönd á Íslandi og Grænlandi og náð tímabundið fótfestu á ströndum N-Ameríku, hálfu árþúsundi á undan Kólumbusi. Sögusvið Fóstbræðrasögu er þessi heimur, sem víðátta Altlantshafsins aðskilur og tengir saman.

Dagana 13. til 22. maí, 2011 komu um 370 stúdentar frá 40 þjóðum saman í Thüringen í Þýskalandi til þess að skiptast á skoðunum um frelsið. Gestgjafinn var samstarfsnet háskóla í Türingen – í borgunum Weimar, Jena, Erfurt, Ilmenau o.fl.. Þetta var í tíunda sinn, sem þessir aðilar efna til alþjóðlegs málþings af þessu tagi. Íbúar þessara háskólaborga opna heimili sín fyrir gestum þessa tíu daga, sem málþingið stendur. Við það myndast tengsl milli heimamanna og hinna erlendu gesta, sem einatt standa órofin, löngu eftir að gestirnir hafa kvatt og horfið til sinna heima.

Hugleiðingar í tilefni af bók Þórs Whitehead um “Sovét Ísland”. Grein skrifuð í febrúar 2011

Athugasemd skrifuð 17.6.2011: Jakob Ásgeirsson, ritstjóri ÞJÓÐMÁLA, sendi höfundi þessara hugleiðinga bók Þórs Whitehead, Sovét-Ísland, með beiðni um umsögn. Að fenginni eftirfarandi ritsmíð hafnaði ritstjórinn birtingu og sagði “ekki við hæfi að þetta litla tímarit mitt birti gagnrýni af þessu tagi á hægri stefnu á Íslandi. Þjóðmál voru einmitt sett á fót til að koma öndverðum sjónarmiðum á framfæri, þar sem það væri svo hressileg vinstri slagsíða á fjölmiðlum á Íslandi (Morgunblaðið var þá nánast ómengað vinstra blað). Þjóðmál er því ekki vettvangur fyrir ólík sjónarmið (leturbreyting JBH)… heldur ákveðið hægri blað, sem heldur fram hægri sjónarmiðum. Ég get því ekki birt greinina, því að hún er bein árás á hægri stefnu og á því heima á öðrum vettvangi.” – Þá vitum við það. Ég vek athygli á, að hugleiðingar mínar eru um bók sem ber heitið SOVÉT-ÍSLAND. JBH

P.s.Þessi grein hefur verið á vergangi mánuðum saman. Hún var pöntuð fyrir ÞJÓÐMÁL – en hafnað af ritstjóranum að loknum lestri, sbr. ummælin hér að ofan. Þá var hún send til birtingar í TMM. Karl Th. Birgisson vildi fá hana til birtingar í Herðubreið, en það hefur dregist, að HERÐUBREIÐ líti dagsins ljós. Þá var hún endursend til Guðmundar Andra á TMM – en um seinan. Ekki veit ég, hvers Sovét-Ísland – óskalandið hans Þórs Whitehead á að gjalda. Greinin er ekki um þá bók, heldur er hún hugleiðingar, sem vöknuðu við lestur þeirrar bókar, um íslenska valdakerfið. Hér birtist hún loksins á heimasíðu minni, eftir ómælda hrakninga, aðgengileg þeim sem áhuga hafa á efninu. – Sami

Hvað var svona merkilegt við spænsku kosningarnar (til sveitar- og héraðsstjórna) þann 22. maí sl.? Það er varla í frásögur færandi, að stjórnarflokknum, jafnaðarmönnum, var refsað fyrir að hafa brugðist seint og illa við váboðum kreppunnar. Hitt er merkilegra, að stjórnarandstaðan – íhaldið, arftakar Francos – styrkti að vísu stöðu sína, en var samt fjarri því að sópa til sín fylgi, þrátt fyrir ábyrgðarlausa og harðvítuga stjórnarandstöðu. Hvað var svona merkilegt við spænsku kosningarnar (til sveitar- og héraðsstjórna) þann 22. maí sl.? Það er varla í frásögur færandi, að stjórnarflokknum, jafnaðarmönnum, var refsað fyrir að hafa brugðist seint og illa við váboðum kreppunnar. Hitt er merkilegra, að stjórnarandstaðan – íhaldið, arftakar Francos – styrkti að vísu stöðu sína, en var samt fjarri því að sópa til sín fylgi, þrátt fyrir ábyrgðarlausa og harðvítuga stjórnarandstöðu.

Takk fyrir tilskrifið, 05.06.11.

Öll þín viðleitni til að gera okkur jafnaðarmenn samseka Sjálfstæðis-Framsóknarflokknum um að hafa í reynd einkavætt sjávarauðlindina, í blóra við lagaákvæðið, sem við knúðum fram um þjóðareign, stendur eða fellur með einu orði: Framsali og framkvæmd þess.Nú er það svo, að framsalsréttur á veiðiheimildum milli útgerða – þ.e.a.s. á nýtingarréttinum en ekki eignarréttinum, skv. ströngum reglum – er nauðsynlegur í aflamarkskerfi, ef fiskveiðistjórnunin á að skila tilætluðum árangri sem er:

• að minnka flotann (sóknargetu, offjárfestingu)
• að lækka tilkostnað við veiðarnar (sækja heimilaðan afla með færri skipum) )
• að auka hagnað útgerða og arðsemi veiða (þ.m.t.að bæta kjör sjómanna) )
• að auka sjálfbæra nýtingu auðlindarinnar (með því að takmarka sókn og draga úr frákasti vegna meðafla) )

Á bls 7-8 í ræðu þinni segir þú:

“Before the turn of the century a new generation of neo-conservative leaders, many of them with their MBAs from esteemed American Universities (hverjir eru það? innskot SG)overtook the Conservative Party and assumed a leading role in the government og the country. They remained in power for three consecutive terms, until they were ultimately thrown our in a popular uprising, affectionately dubbed the “pots- and pans” revolution in early 2009.

Having reached power those young idealists immediately proceeded with implementing their programme according to the book. They privatized the fisk quotas and handed them out for free to favoured companies.”

SJÁLFSTÆÐ ÞJÓÐ – trylltur skríll og landráðalýður, er ný bók eftir dr. Eirík Bergmann, dósent við Háskólann á Bifröst. Í bókinni segir höfundur, að orðræða sjálfstæðisbaráttunnar við Dani – um Íslendinga sem saklaus fórnarlömb erlendrar nýlendukúgunar, þar sem allt sem aflaga fór, var öðrum að kenna – móti enn umræðuhefð stjórnmálamanna og almennings um samskipti Íslands við umheiminn.

Það er kosningakvöld á Spáni.Við sitjum fyrir framan stóran skjá á notalegri krá hérna uppi á klettinum og fylgjumst með kosningatölum. Það var að vísu ekki við góðu að búast. Zapatero klikkaði á kreppunni og var lengi vel í afneitun um alvöru málsins. Hann brást við of seint. Þegar hann loksins tók á málinu, voru aðgerðirnar óumflýjanlega harkalegri en ella hefði verið. Ég var þess vegna viðbúinn vondum fréttum. Samt þyngdist á mér brúnin, eftir því sem leið á kvöldið. Íhaldið – arftakar Francos í spænskri pólitík – virtust vaða uppi víðast hvar. Um mitt kvöldið var Barcelona – höfuðvígi lýðveldissinna – fallin í hendur óvinanna. Síðla kvölds var Castilla-La Mancha farin sömu leið. Og rétt fyrir miðnættið var sjálf Sevilla, höfuðborg Andalúsíu, gengin okkur úr greipum.

Ólikt höfumst við að. Þú flytur göbbelskar áróðursræður yfir Heimdellingum og óðinshönum, þar sem þú lofsyngur Sjálfstæðisflokkinn sem helsta baráttutæki kúgaðs fólks gegn heimsauðvaldinu. Og færð “standing ovation” fyrir vikið. Þetta er svo ósvífið og veruleikafirrt, að manni blöskrar. Sendi ég þér ekki grein mína, sem Jakob í Þjóðmálum neitaði að birta um arfleifð Sjálfstæðisflokksins á lýðveldistímanum? Lestu hana aftur.

Þetta er mjög fín ræða en í henni eru þó veikleikar. Söguskýring höfundar á bls. 8 gengur ekki upp. Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur settu kvótakerfið á í árslok 1983. Þá var aðeins einn maður á Alþingi sem benti á þær hættur, sem í því voru fólgnar, Guðmundur Einarsson. Þegar þið voruð komin í stjórn 1987 var sett inn í lögin ákvæði um sameign þjóðarinnar. Það er það eina, sem þið jafnaðarmenn getið hrósað ykkur af í þessu máli en skiptir vissulega sköpum.