Category: Greinar og viðtöl

Fundur var haldinn s.l. laugardag á vegum Landsfélags jafnaðarmanna, sem gengur undir nafninu Rósin, og Alþýðuflokksfélags Reykjavíkur, en bæði eru þessi félög í Samfylkingunni.

Fundarefnið var að leita svara við spurnigum sem umbótanefnd Samfylkingarinnar hefur beint til aðildarfélaganna. Spurningarnar snerust um, hvað það væri sérstaklega, sem SF ætti að taka til sín úr skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis og hvaða hlut forystumenn SF ættu í hruninu.

Jón Baldvin var frummælandi á fundinum og hér er hægt að hlusta á erindi hans.

Ræða Jóns Baldvins á þorrablóti íslenska samfélagsins í Brüssel 5. febrúar s.l.

Það fer vel á því hjá ykkur hérna í útlegðinni að halda í heiðri fornar dyggðir og blóta Þorra – sér í lagi, ef þetta er ein af fáum fornum dyggðum, sem við eigum eftir.

INNGANGUR: Ólafur Kjaran, ritstjóri skólablaðs míns gamla skóla, Lærða skólans í Reykjavík, sneri sér til undirritaðs og formanns Heimssýnar með beiðni um að skiptast á skoðunum um kosti og galla Evrópusambandsaðildar. Fyrst átti hvor um sig að skrifa eins konar “framsögupistil” – en síðan koma með andsvör við pistli hins. Ég held, að þetta sé nokkuð gott framlag til að hjálpa leitandi sálum að gera upp hug sinn í stóru máli. Hér fer á eftir framsaga mín og andsvar við pistli Heimssýnar. Því miður hef ég ekki framlag Heimssýnar undir höndum, en mun birta það, framsögu og andsvar, fái ég það í tölvutæku formi innan tíðar – JBH.

SJÁLFSTÆÐI: Sjálfstæði í orði er ekki sama og sjálfstæði í verki. Haiti er ekki öfundsvert af sínu “formlega” sjálfstæði. Forskriftin að velgengni Íslendinga á 20stu öld var þessi: 1.
Innlent framkvæmdavald + erlent fjármagn + óhindraður markaðsaðgangur = hagvöxtur. Undirskilið var tiltölulega hátt menntunarstig þjóðarinnar. Evrópusambandsaðild nú er jafngild þessari forskrift, miðað við breyttar aðstæður. Eystrasaltsþjóðir fögnuðu endurheimt formlegs sjálfstæðis 1991. Með ESB-aðild árið 2004 festu þær sjálfstæðið í sessi og tryggðu það fyrir utanaðkomandi ásælni. Hrunið hefur hneppt Íslendinga í skuldafangelsi. Það jafngildir því að glata efnahagslegu sjálfstæði sínu. Við þurfum að endurheimta það – og festa síðan í sessi með aðild að Evrópusambandinu, rétt eins og vinaþjóðir okkar við Eystrasalt.

Það á ekki af okkur að ganga. Fimmtán mánuðir hafa farið í (óbærilegt) argaþras um Icesave. Alþingi hefur verið óstarfhæft í hálft ár út af málþófi stjórnarandstöðunnar. Eftir mörg þúsund ræður og þrasþætti án uppstyttu í ljósvakamiðlum um Icesave, sitjum við enn í sama farinu. Þjóðin er engu nær um lausn málsins, sem lifa má við. Ísland er eins og stjórnlaust rekald, sem hrekst undan veðri og vindum.

Um leið og ég kveð Halldór frænda minn Hafliðason í Ögri, sé ég á bak bernsku minni. Hún tilheyrir nú veröld sem var. Hún er horfin og kemur aldrei til baka.
Andlátsfregnin barst mér hingað, þar sem ég sit við fjöruborðið í finnska skerjagarðinum. Úti við sjóndeildarhringinn blasa við eyjar og sker. Samt sakna ég kríunnar, þessarar heimskautabrussu, og yndis æðarfuglsins í Ögurhólmum æsku minnar.

Heill og sæll, Guðmundur.
Það er satt, að innflutningstollur á unnar afurðir inn á ESB markaðinn gerir Ísland ósamkeppnisfært í flestum tegundum. Sama máli gegnir með Noreg. Norðmenn segja, að fiskvinnslan hafi flust bak við tollmúrinn til Danmerkur.

Í spjalli sínu við Sölva Tryggvason á Skjá einum (25.09.09) sagði nýráðinn ritstjóri Morgunblaðsins, Davíð Oddsson, að Icesave-málið væri “eitt mesta skemmdarverk sem á Íslandi hefur dunið.”

Ég stend að sjálfsögðu ekki í skoðana- eða bréfaskiptum við fólk, sem af einhverjum ástæðum vill ekki láta nafns síns getið. Ýmsar athugasemdir og ábendingar í tilgreindum pistli verðrskulda hins vegar svar og munu fá svör, ef höfundur mannar sig upp í koma fram í dagsljósið.
Að öðru leyti vísa ég til fyrri riltsmíða minna um Icesave-málið hér á þessari heimasíðu, þar sem sú fullyrðing er rækilega rökstudd, að Icesave-reikningurinn er því sem næst allur á ábyrgð Sjálfstæðiflokksins og Sjálfstæðismanna. Við það stend ég.

Það var Karl Marx, sem opnaði augu mín fyrir því eðli kapítalismans að beita valdi auðsins til að arðræna fátækt fólk og umkomulaust. Item, að samkeppnin um gróðann þýddi, að auðurinn mundi safnast á fáar hendur, á sama tíma og hinn stritandi lýður mundi búa við skort og harðræði. Í þessum punkti hafði Marx rétt fyrir sér. Þetta er raunsönn lýsing á ástandi heimsins enn í dag. Og ætti að hvetja alla góða menn til dáða við að koma böndum á ófreskjuna – kapítalismann – áður en verra hlýst af.