Category: Greinar og viðtöl

Það vill vefjast fyrir mörgum að eygja eitthvert „system“ í galskap íslenskra stjórnmála fyrir komandi kosningar. Kannski hæfileg fjarlægð frá vettvangi hjálpi til við rólega yfirvegun.

Didzioji Gatu nr. 10. Þetta er elsta tungumál Evrópu af indo-evróskum uppruna – litháiska. Það eru tæplega fimm milljónir manna í heiminum, sem tala þetta mál. Fyrir utan Litháen – sem er svolítið minna landsvæði en Ísland – þeir eru flestir í Chicago en býsna margir í Ástralíu. Á bak við það er mikil saga. En aftur að Didzioju Gatu. Þetta útleggst sem aðalstræti. Og alveg eins og í Reykavík er aðalstræti elsta strætið. Þarna bjuggum við Bryndís í rúma tvo mánuði. Við komum í byrjun apríl. Þá var ennþá kalt. Vorið hafði tafist. En íbúðin var flott. Miðalda- Vilnius er rétt eins og Flórens, byggð í „court yards“. Beijing er alveg eins. Þar kalla þeir þetta „family compounds“. Hugmyndin var, að við byggjum öll saman: afi og amma, börnin, barnabörnin, frændur og frænkur. Hugsið ykkur það. Tribal society. Einhver sagði, að þetta væru gamlar vistarverur pólska aðalsins, sem hafði vetursetu í Vilnu. Alla vega voru þessi húsakynni nýuppgerð; þar var hátt til lofts og vítt til veggja; Litrófið var ljúft, og Bryndís fílaði þetta í botn. Þetta voru sem sé vistarverur gestaprófessorsins og fegurðardrottningarinnar.

Páskaprédikun séra Gunnars í Brautarholtskirkju nálgast það, sem er kjarni málsins í þjóðfélagsátökum samtímans. Páskaprédikun séra Gunnars í Brautarholtskirkju nálgast það, sem er kjarni málsins í þjóðfélagsátökum samtímans.

Ritstjóri dreifiblaðsins Reykjavík, sem að sögn er borið út í hvert hús í höfuðborginni, bað um áramótagrein til birtingar í blaði sínu við upphaf nýs árs, 2013. Þessi grein birtist hér á heimasíðu minni.

Viðtalið var flutt í þættinum “Bixið” á Útvarpi Sögu 5. desember 2012.

Þegar Jóhanna Sigurðadóttir beið lægri hlut í formannskjöri á flokksþingi Alþýðuflokksins 1994, sagði hún í kveðjuræðu sinni: „Minn tími mun koma“. Fáum bauð þá í grun, að þetta yrði að áhrínsorðum meira en áratug síðar. Enda þurfti heilt Hrun til, hvorki meira né minna. Þegar Jóhanna Sigurðadóttir beið lægri hlut í formannskjöri á flokksþingi Alþýðuflokksins 1994, sagði hún í kveðjuræðu sinni: „Minn tími mun koma“. Fáum bauð þá í grun, að þetta yrði að áhrínsorðum meira en áratug síðar. Enda þurfti heilt Hrun til, hvorki meira né minna.

Aðstoðarritstjóri La Repubblica , sem er eitt helsta dagblað Ítalíu (vinstra megin), Sr. Stagliano, beindi til mín spurningum um hina meintu “íslensku leið” út úr kreppunni, en hann var að undirbúa fréttaskýringu um þetta efni í blað sitt. Svör mín við spurningum ritstjórans fara hér á eftir á ensku.

The deputy editor of La Repubblica in Rome, Mr. Stagliano, asked me a few questions about the so called “Icelandic way” out of the crisis – but he was preparing a report on this issue in his paper and came to Iceland for that purpose on May 25th. Specifically, he wanted to know if the crisis-stricken euro-zone countries (Greece, Italy, Spain, Portugal and Ireland) could learn some lessons from the Icelandic experience. What follows are my answers to Mr. Stagliano´s questions.

Inngangur: Þann 24. feb. s.l. (á afmælisdegi móður minnar) birti Þóra Tómasdóttir, ritstjóri glanstímaritsins Nýs lífs, flenniuppslátt um „meinta kynferðislega áreitni“ mína við systurdóttur konu minnar. Tímaritið seldist upp og aðrir fjölmiðlar tóku málið upp í kjölfarið.

Daginn áður, 23. feb., barst mér njósn af þessum málabúnaði og bað Fréttablaðið að birta samdægurs grein „Mala domestica…“ þar sem ég skýrði málið út frá mínum bæjardyrum. Margir sáu ástæðu til að tjá sig um málið, bæði í prentmiðlum en þó einkum í netheimum. Það var ekki fyrr en þann 16. mars, sem ég birti grein hér á heimasíðu minni undir heitinu „Að gera hreint fyrir sínum dyrum“. Sama dag birti Bryndís, kona mín, grein í Fréttatímanum undir fyrirsögninni „Nú er nóg komið“, þar sem hún tók til varna fyrir hönd fjölskyldu okkar.

Halla Harðardóttir, systurdóttir Bryndísar, brást harkalega við í grein í Fréttatímanum þann 23. mars (á afmælisdegi móður Bryndísar), þar sem hún veittist hart að móðursystur sinni. Engum, sem fylgdist með umfjöllun í fjölmiðlum og netheimum um þetta mál, gat blandast hugur um, að heitar tilfinningar bjuggu að baki. Á bak við þetta allt saman leyndist fjölskylda, sem var sundruð og í sárum. Margir höfðu orð á því, að þetta fjölskylduböl ætti ekkert erindi í fjölmiðla. Nær hefði verið að leita sátta með fulltingi sálusorgara. Nú er of seint að fást um það.

Margir létu í ljós undrun sína yfir þvi, hvers vegna þetta mál var matreitt ofan í fjölmiðla meira en áratug eftir að þau atvik áttu sér stað, sem urðu síðar tilefni klögumála. Hvers vegna einmitt núna? Hvers vegna allt þetta hatur, sem að baki bjó? Það er svo ekki fyrr en nú nýlega, nánar tiltekið 28. apríl s.l., sem Kolfinna dóttir mín birti grein á Facebook, þar sem hún segir söguna alla og svarar hispurslaust þeim spurningum, sem áður hafði verið ósvarað. Grein hennar: „Fjölskylduböl í fjölmiðlum – hvers vegna allt þetta hatur?“ , birtist hér á eftir „for the record“.
JBH

Þann 24. febrúar s.l. (á afmælisdegi móður minnar) birti Þóra Tómasdóttir í riti sínum Nýju lífi, (2. tbl.) ákæruskjal, þar sem ég var sakaður um kynferðislega áreitni við unglingsstúlku í fjölskyldu okkar Bryndísar. Þetta eru grafalvarlegar ásakanir, til þess fallnar að ræna hvern mann mannorðinu, sem fyrir verður.

Fjölskyldusaga eftir Bryndísi Schram.
Nú er nóg komið, gott fólk. Nóg af rógi, aðdróttunum, haturskrifum, illsku og lítilmennsku. Ég er kona – eiginkona, móðir, amma, systir og frænka. Ég er meira að segja feministi, að því er ég best veit. Ég hlýt því að eiga rétt á því að bera hönd fyrir höfuð mér og fjölskyldu minni, þegar að henni er veist með ósönnum áburði.